ΦΩΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ ΤΟΥ ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ

Σκηνοθεσία: Ηλίας Καζάν Παίζουν: Πωλ Ντάγκλας, Ζίρο Μόστελ, Τζακ Πάλανς, Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ, Νταν Ρης, Μπάρμπαρα Μπελ Γκέντες Μια βραδιά στη Νέα Ορλεάνη, κακοποιοί σκοτώνουν έναν μετανάστη. Την επόμενη ημέρα, ο Δρ Ριντ του υγειονομικού επιβεβαιώνει πως το θύμα έπασχε από πνευμονική πανώλη . Μέσα στο ζοφερό σκηνικό της Νέας Ορλεάνης, με τη μαφία να έχει διαβρώσει τα κοινωνικά της θεμέλια, ένας γιατρός μαζί με έναν αρχικά απρόθυμο αστυνομικό ξεκινούν έναν άνισο αγώνα ενάντια στο χρόνο. Μια εξαιρετική χαρτογράφηση της μεταπολεμικής Αμερικής που ψάχνει το δρόμο της κι ένα εκρηκτικό ντεμπούτο για τον Τζακ Πάλανς.

Ένα βράδυ σ’ένα μάλλον κιτς σπίτι ισπανικού στιλ, κάπου στο Λος Άντζελες, μία σύζυγος, στο σπίτι μόνη της, η Σούζαν, νομίζει ότι ακούει ένα ληστή. Έτσι, καλεί τους μπάτσους, και στη συνέχεια έρχεται ο Γουέμπ Γκάργουντ, αλλά τα νέα είναι άσχημα, χειρότερα απ’αυτά που αφορούν σ’ένα ληστή. Πράγματι, καθώς η ταινία προχωρά, αναρωτιόμαστε αν ο Γκάργουντ ήταν ο ίδιος ο ληστής, αυτός που σκηνοθέτησε όλη την κατάσταση. Είναι μεγαλόσωμος και ανδροπρεπής, λέει ότι ήταν παίκτης του μπάσκετ, αλλά είναι ανασφαλής, αλαζόνας και ενοχλητικός. Είναι ο Van Heflin, ένας από τους πιο ενδιαφέροντες ηθοποιούς, παίζοντας με τους αδύναμους ανθρώπους. Έτσι κάνει ένα θεατρικό έργο για τη γυναίκα, της οποίας ο σύζυγος είναι στην εργασία του, αυτός μιλάει στο ραδιόφωνο, ο Γκάργουντ είναι στο σπίτι του. Ήταν ένα b movie, αλλά είχε ένα ασυνήθιστο πλεονεκτήματα: όχι μόνο ο Losey άρχιζε να βρίσκει τον εαυτό του ως σκηνοθέτης (ήταν πάνω από σαράντα και είχε κάνει πολλά στο θέατρο, ως αρχή), αλλά και ο S. P. Eagl

  Κορυφαίο νεονουάρ το «Μια σφαίρα ένα αντίο» (The long goodbye, 1973, έγχρωμο, διάρκεια 108΄) του κορυφαίου Αμερικανού δημιουργού Ρόμπερτ Όλτμαν . Παίζουν οι Έλιοτ Γκουλντ, Νίνα Βαν Πάλαντ, Στέρλινγκ Χέιντεν. Το σενάριο προέρχεται από μυθιστόρημα του διακεκριμένου Ρέιμοντ Τσάντλερ. Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Φίλιπ Μάρλοου βοηθά ένα φίλο του να διαφύγει στο Μεξικό και βρίσκεται εμπλεγμένος στο φόνο της γυναίκας του φίλου. Συλλαμβάνεται από την αστυνομία, εμπλέκεται μ’ έναν γκάνγκστερ και  μια κυρία που αναζητάει τον σύζυγό της. Σε κάποια φάση θα καταλάβει πως όλες οι ιστορίες έχουν μια κοινή σύνδεση. Τότε θα βρεθεί αντιμέτωπος με μια τρομερή δολοπλοκία γεμάτη αμοραλισμό και κυνισμό. Ένα εκπληκτικό, κατάπικρο νεονουάρ με πολλές κοινωνικές και πολιτικές αναφορές και μια  έξοχη φωτογραφία. A νάλυση του κριτικού κινηματογράφου  Νέστορα Πουλάκου   «Το καλοκαίρι του 1973 στο Λος Άντζελες είναι καυτό. Ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Φίλιπ Μάρλοου βρίσκεται μπλεγμένος άθελά του, καθότι

Σκηνοθεσία : Robert Siodmak Σενάριο : Antony Veiller, Ernest Hemingway Παίζουν : Burt Lancaster, Ava Gardner, Edmond O’Brien, Albert Dekker. Βασισμένη αυτή η ταινία στη μικρή ιστορία του Ernest Hemingway, του 1927, η «The killers» είναι ένα καλό παράδειγμα του ότι είναι καλύτερο να δείχνεις κάτι παρά να το αφηγείσαι. Με κάπου χίλιες λέξεις ο συγγραφέας λέει περισσότερα για την Αμερική από ό,τι πολλοί θα μπορούσαν να πουν σε ένα εκτεταμένο μυθιστόρημα, προσφέροντας ένα διαμάντι, τομή στο μικρόκοσμο της ιεραρχίας μίας κοινωνίας. Οι δολοφόνοι ξεριζώνουν ανέμελα τη δύναμη αυτών που ύπουλα ασκούν έλεγχο πάνω στους ανθρώπους, όπως ο μαύρος μάγειρας ή η Σουηδή πρώην μποξέρ, που θεωρούν ότι είναι κάτι το εξαιρετικό για να μπολιάσουν τη θεία αμερικανική κοινωνία. Η «The killers» είναι επίσης ένα τρίξιμο, μία ιστορία αγωνίας που έχει επηρεάσει πολύ, μπαίνει μέσα στην ψυχή σου και σε προβληματίζει ή σε διαμορφώνει. Μπορείτε να διακρίνετε αναδρομικά ολόκληρο το μέλλον του αμερικά