Οι δολοφόνοι /The Killers (1946) του Robert Siodmak

Σκηνοθεσία: Robert Siodmak
Σενάριο: Antony Veiller, Ernest Hemingway
Παίζουν: Burt Lancaster, Ava Gardner, Edmond O’Brien, Albert Dekker.


Βασισμένη αυτή η ταινία στη μικρή ιστορία του Ernest Hemingway, του 1927, η «The killers» είναι ένα καλό παράδειγμα του ότι είναι καλύτερο να δείχνεις κάτι παρά να το αφηγείσαι. Με κάπου χίλιες λέξεις ο συγγραφέας λέει περισσότερα για την Αμερική από ό,τι πολλοί θα μπορούσαν να πουν σε ένα εκτεταμένο μυθιστόρημα, προσφέροντας ένα διαμάντι, τομή στο μικρόκοσμο της ιεραρχίας μίας κοινωνίας.
Οι δολοφόνοι ξεριζώνουν ανέμελα τη δύναμη αυτών που ύπουλα ασκούν έλεγχο πάνω στους ανθρώπους, όπως ο μαύρος μάγειρας ή η Σουηδή πρώην μποξέρ, που θεωρούν ότι είναι κάτι το εξαιρετικό για να μπολιάσουν τη θεία αμερικανική κοινωνία. Η «The killers» είναι επίσης ένα τρίξιμο, μία ιστορία αγωνίας που έχει επηρεάσει πολύ, μπαίνει μέσα στην ψυχή σου και σε προβληματίζει ή σε διαμορφώνει. Μπορείτε να διακρίνετε αναδρομικά ολόκληρο το μέλλον του αμερικάνικου είδους του εγκλήματος μέσα από αυτή την ιστορία, απ’το Raymond Chandler, τον Donald Westlake, την Elmore Leonard και αμέτρητες άλλες περιπτώσεις πριν και μετά.
Οι «Killers» δεν παράγουν αρκετή αφήγηση, για να συμπληρώσετε χρειάζεται τρεις πράξεις μίας συμβατικής μεγάλου μήκους ταινίας, όμως, τουλάχιστον, αυτή κινείται και συμπεριφέρεται σαν μια τυπική αμερικανική ταινία εγκλήματος της δεκαετίας του 1940 που τίποτε δεν της λείπει. Η ταινία του Robert Siodmak, το 1946, με το ίδιο όνομα ανοίγει ένα δρόμο για την προσαρμογή της ιστορίας του Χέμινγουεϊ που λειτουργεί σα μία αυτοδύναμη μικρή, κομψή ιστορία, υπαινίσσεται την καταπίεση που είναι εμφανής στις γωνίες και στις σχισμές των εσωτερικών χώρων, όπως το μεσημεριανό γεύμα, το οποίο προτείνεται, σαν ένα εικαστικό δείπνο της συλλογικής φαντασίας της Αμερικής, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη σκηνή σε εστιατόριο, για παράδειγμα.
Οι διάλογοι είναι απόλυτα κοφτοί, κάτι που είναι ιδανικό για την ιστορία, ιδιαίτερα στις στιγμές που μιλούν οι δολοφόνοι (άριστα παίζεται από τους William Conrad και Charles McGraw), υποδηλώνει την αίσθηση του κακού και δημιουργεί τον κλειστοφοβικό πραγματικό χρόνο. Δείτε επίσης την ομώνυμη ταινία του Andrei Tarkovsky, μία μικρού μήκους ταινία, άσκηση στη σχολή του, πριν να κάνει την πτυχιακή του ταινία, αλλά μία εκπληκτική σπουδή στο φιλμ νουάρ.