Η Νύχτα του Κυνηγού "The Night of the Hunter" (1955) του Charles Laughton

 

Παίζουν: Robert Michum, Shelley Winters
Διάρκεια: 93 λεπτά
Ισορροπώντας ανάμεσα στο φιλμ νουάρ και την αλληγορία, η Νύχτα του Κυνηγού αποτελεί ένα από τα πιο αινιγματικά αριστουργήματα του κινηματογράφου, δοσμένο με ποίηση και λυρισμό από τον ηθοποιό Τσαρλς Λότον, στο πρώτο και μοναδικό σκηνοθετικό εγχείρημά του.

Βασισμένο στην αληθινή ιστορία του εγκληματία Χάρι Πάουερς, που καταδικάστηκε σε απαγχονισμό το 1932 για τη δολοφονία δυο γυναικών και τριών παιδιών, το σενάριο επικεντρώνει στο απόλυτο κακό, δοσμένο μοναδικά από τον Ρόμπερτ Μίτσαμ και στο απόλυτα καλό, στην αθωότητα και την αφέλεια των παιδικών μας χρόνων.

Το στυλ και τα μοτίβα της ταινίας πηγάζουν από το γερμανικό εξπρεσιονισμό (αλλόκοτες σκιές, σουρεαλιστικά σετ και παράξενες γωνίες λήψης) για να δημιουργήσουν ένα τεταμένο κλίμα που αντανακλά στην διαταραγμένη ψυχοσύνθεση ενός εγκληματία, τοποθετώντας το δίπολο καλό – κακό αντιμέτωπο με τα λυρικά στοιχεία της φύσης.

Η «Νύχτα του Κυνηγού» εξαιτίας της πρωτότυπης κινηματογράφησής της,  γνώρισε παταγώδη αποτυχία κατά την πρώτη της προβολή. Με την πάροδο του χρόνου αναγνωρίστηκε από τους κριτικούς και απέκτησε μεγάλη φήμη σε μεταγενέστερους κινηματογραφιστές, όπως ο Ντέιβιντ Λιντς, ο Μάρτιν Σκορτσέζε, ο Τζιμ Τζάρμους και οι αδερφοί Κοέν, ώστε σήμερα να θεωρείται ένα από τα αριστουργήματα του παγκοσμίου κινηματογράφου.

Το 2008, τα «Κινηματογραφικά Τετράδια» («Le cahiers du cinema»), ένα από τα πιο γνωστά κινηματογραφικά έντυπα, κατέταξε την «Νύχτα του Κυνηγού» δεύτερη στον κατάλογο με τις ωραιότερες ταινίες από την εποχή της γέννησης του κινηματογράφου ως τις ημέρες μας.

http://vidto.me/j8n940shj8k2.html
 http://streamcloud.eu/3qo9vv9ajki8/216360144.avi.html
Η πρώτη, αλλά και τελευταία δημιουργία του ευρέως καταξιωμένου ηθοποιού Charles Laughton, είναι μια μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Davis Grubb και βασίζεται στην πραγματική ιστορία του εγκληματία Harry Powell που αναστάτωσε την τοπική «παρθένα» μόνο κατ’ επίφαση κοινωνία της Βιρτζίνια, ενώ θεωρείται μία από τις πιο όμορφες αμερικάνικες ταινίες που έγιναν ποτέ.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, οι Ηνωμένες Πολιτείες γεύονται τους πικρούς, άγουρους και φρέσκους ακόμα καρπούς του Μεγάλου Κραχ. Κάπως έτσι, ο Ben Harper γίνεται δολοφόνος στο όνομα 10.000 δολαρίων. Οι μόνοι που γνωρίζουν για το έγκλημα είναι τα μέλη της οικογένειας του, η αλαφροΐσκιωτη σύζυγος Willa και τα δυο μικρά παιδιά του. Μετά το έγκλημα δε θα αργήσει να έρθει η τιμωρία. Κι έτσι ο Ben περιμένει τη θανατική του καταδίκη στο ίδιο κελί μαζί με έναν σπεσιαλίστα στην εκκαθάριση χηρών τον Harry (Robert Mitchum). Όταν ο τελευταίος θα αποφυλακιστεί θα ντυθεί ιερέας και θα προσπαθήσει να αποπλανήσει τα γυναικόπαιδα, πάνω στην αναζήτηση του χαμένου θησαυρού. Η ερμηνεία του Mitchum στο ρόλο του ψυχοπαθούς δολοφόνου ιερέα Harry Powell, με τις λέξεις Love και Hate γραμμένες στα δάκτυλά του παραμένει αξέχαστη, όπως και η φωτογραφία του Stanley Cortez. Μια τρομακτική ιστορία χαμένης αθωότητας, που γίνεται ακόμα πιο καταθλιπτική επειδή βγαίνει μέσα από τα μάτια δύο παιδιών. Τα γεμάτα σκιές εσωτερικά του Laughton και τα παραμυθένια τοπία, χαρίζουν στην ταινία μια σχεδόν ονειρική ποιότητα. Μια διήγηση για το καλό και το κακό που προσωποποιούνται και μετουσιώνονται σε στοιχεία του γήινου κόσμου, κι όμως ενώ πατούν «εδώ», βρίσκονται «αλλού», σε άλλη διάσταση. Ενώ η αφήγηση ξεκινά σχεδόν από ένα αρχιμήδειο σημείο, όπου ο θεατής ατενίζει από την ίδια απόσταση και με την ίδια άνεση διάφορες πτυχές μιας όψης της πραγματικότητας, με το σημείο αυτό ως αναπόσπαστο μέρος της, σταδιακά ο θεατής ασπάζεται την οπτική των παιδιών, για να οδηγηθεί τελικά πέρα από την πραγματικότητα, σε ένα υπερρεαλιστικό σύμπαν. Η ονειρική σεκάνς του περάσματος στην άλλη όχθη του ποταμού παραμένει μία από τις πιο τρομακτικές σκηνές στην ιστορία του σινεμά, όχι εξ’ αιτίας αυτών που δείχνει, αλλά αυτών που κρατά εκτός κάδρου. Παράδοξη επιμιξία τρόμου, χιούμορ και θρησκευτικών προεκτάσεων, με τη στιγμή που η βάρκα με τα αποκοιμισμένα παιδιά σκαλώνει στην όχθη κάτω από το άγρυπνο βλέμμα ζώων, πτηνών και ερπετών, να είναι ίσως η πιο όμορφη απ' όλες. H θεολογία της κάθαρσης που αυτοαναιρείται και ο μανιχαϊσμός του μυθικού λόγου ασφαλώς εντοπίζονται κατ’ εξοχήν αισθητικά: Αιχμηρός εξπρεσιονισμός στη φωτογραφία, έντονες και, καλώς εννοούμενα, στιλιζαρισμένες ερμηνείες, σφιχτό μοντάζ με τη συνετή εναλλαγή υποκειμενικών πλάνων και «φυγόκεντρων» γκρο πλαν, που αν απομονωθούν παραπέμπουν σε ζωγραφικούς πίνακες. Και κάπως έτσι οδηγούμαστε στον πιο γνήσιο ορισμό του θρίλερ, αυτού που συγκινεί και ανατριχιάζει, σαν κραυγή στο σκοτάδι...