Απόκληροι της ζωής/Moontide (1942) - Archie Mayo

Η πρώτη απ’ τις δύο ταινίες του Γκαμπέν στην Αμερική, που κατέφυγε λόγω πολέμου, προτού αποφασίσει να πάει στον πόλεμο αυτός και ν’ αφήσει το σινεμά, θα μπορούσε να είναι πιο αξιομνημόνευτη. Αν δεν την γύριζε ο αξιοπρεπής Άρτσι Μέγιο (ένας εργάτης σκηνοθέτης που τότε γυρνούσε τρεις-τέσσερεις ταινίες τη χρονιά) αλλά ο Φριτζ Λανγκ που την άφησε στις δυο βδομαδες. Αν δεν έμενε στους εξπρεσιονιστικούς καλλωπισμούς της φωτογραφίας - που φυσικά αποζημιώνουν τον σινεφίλ του σινεμά της εποχής εκείνης. Κι αν ανέπτυσσε παραπάνω τις εντάσεις ενός λαμπρού καστ (Γκαμπέν, Λουπίνο, Μίτσελ, Ρέϊνς – ο πιο υπανάπτυκτος αυτός).
Κι έτσι όμως παίρνεις ένα ωραίο αφαιρετικό παιχνίδι υπαινιγμών (η ομοφυλοφιλία Γκαμπέν-Μίτσελ το πιο ενδιαφέρον), μια ωραία ερωτική ιστορία (με τη Λουπίνο ν’ αλλάζει ύφος εντυπωσιακά σε διαδοχικές σκηνές) και μια αξιοσημείωτη νότα προλεταριακού «διεθνούς» Χόλιγουντ, που δανείζεται από τον γαλλικό λυρισμό του ’30, την γερμανική φωτογραφία και τον αμερικάνικο νατουραλισμό, συνθέτοντας ένα υπαρξιακό κράμα λαϊκών ανθρώπων στην αναζήτηση πλήρωσης του ταπεινού τους ονείρου που ρομαντικά κι ωραία σε επιστρέφει εκεί που όλοι μας ξεκινάμε. Και ίσως, ελπίζουμε να καταλήξουμε.