Ριφιφί/ Du Rififi chez les Hommes(1955)τ ου Ζυλ Ντασέν

Ύστερα από πέντε χρόνια στη φυλακή, ο Tony Stéphanois συναντά τους αγαπημένους φίλους του Jo και τον Ιταλό Mario Ferrati που τον προκαλούν να ληστέψουν κοσμήματα από τη βιτρίνα του κοσμηματοπωλείου Mappin & Webb Ltd. Εκείνος όμως αρνείται.Ο Tony βρίσκει την πρώην φιλενάδα του, τη Mado, να έχει γίνει η ερωμένη του γκάνγκστερ ιδιοκτήτη του νυχτερινού κέντρου, L' Âge d' Or, Louis Grutter, και την ταπεινώνει χτυπώντας την και απογυμνώνοντάς την από τα κοσμήματα και τη γούνα της. Έπειτα τηλεφωνεί στους φίλους του και τους προτείνει να ληστέψουν το χρηματοκιβώτιο του κοσμηματοπωλείου. Καλούν τον διαρρήκτη ειδικό στα χρηματοκιβώτια Cesar να μπει στην ομάδα τους και σχεδιάζουν την τέλεια ληστεία. Το σχέδιο στέφεται με επιτυχία, όμως ο Δον Ζουάν Cesar θα γίνει η αιτία τα πράγματα να πάρουν άσχημη τροπή.

Το 1955 ο  Ζυλ Ντασέν βρισκόταν αυτοεξόριστος στο Παρίσι: Στη Μαύρη Λίστα του Μακαρθισμού, ο σκηνοθέτης έφυγε από την Αμερική για να αποφύγει την κλήτευσή του στην επιτροπή του Κογκρέσου που διερευνούσε τη δράση των αριστερών μέσα στην κινηματογραφική βιομηχανία.Η άφιξή του στην Ευρώπη δεν έλυσε το πρόβλημα επιβίωσης που αντιμετώπιζε: το μακρύ χέρι των Χολιγουντιανών παραγωγών απαγόρευε στις ευρωπαϊκές εταιρείες να τον προσλάβουν. Μετά από 5 χρόνια απουσίας, ο Ντασέν επέστρεψε μ' αυτήν την ταινία. Και η επιστροφή του υπήρξε θριαμβευτική. Αξίζει να σημειωθεί ότι η επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη που επικράτησε στον κοινό λόγο η λέξη «ριφιφί» ως συνώνυμο της διάρρηξης με ληστεία.

Το«Ριφιφί»υπήρξε μια δουλειά που ο Ντασέν έκανε αποκλειστικά για λόγους επιβίωσης. Ωστόσο η σκηνοθετική προσέγγισή του μετέτρεψε αυτή την ιστορία με γκάνγκστερ, σε ένα μύθο για τις παράδοξες εκδοχές που μπορεί να λάβει μια ανδρική παρέα, για την τραγική κατάληξη που μπορούν να έχουν οι δεσμοί φιλίας. Κεντρική θέση μέσα στην αφήγηση της ταινίας κατέχει η διάρκειας 33 λεπτών σκηνή του ριφιφί. Χωρίς καθόλου διάλογο, η συγκεκριμένη σκηνή παρουσιάζει την ομάδα των κακοποιών να είναι αφοσιωμένοι και προσηλωμένοι απόλυτα στην εργασία τους. Εδώ το σασπένς οικοδομείται πάνω ακριβώς στη σχέση απουσία-παρουσίας ήχων του περιβάλλοντος, που απειλούν να διαταράξουν την ηρεμία και τη γαλήνη του κόσμου της εργασίας. Περίτεχνα κατασκευασμένο, το «Ριφιφί» είναι μια απόδειξη της σκηνοθετικής ιδιοφυΐας του Ντασέν.

«Όταν την έκανα δεν γνώριζα τι ακριβώς θα ήταν. Ήμουν τόσο πολύ επικεντρωμένος στην εργασία: στις δουλειές που έκανα, το πώς σηκωνόμουν το πρωί και πήγαινα στη δουλειά, το πώς απολάμβανα τη συντροφιά του συνεργείου. Μόνο αυτό υπήρχε στο μυαλό μου, τίποτε άλλο».
Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Auguste Le Breton.