"Ο μεγάλος αμαρτωλός"/White Heat(1949) του Raoul Walsh

Κορυφαία γκανγκστερική ταινία, από τις καλύτερες ταινίες του Γουόλς, ενός εκ των σπουδαιότερων αφηγητών κινηματογραφικών ιστοριών του Χόλιγουντ, που ανέδειξε τις υποκριτικές ικανότητες του Τζέιμς Κάγκεϊ, στο ρόλο ενός ψυχοπαθούς γκάνγκστερ και ληστή τρένων (του Κόνι Τζάρετ), που τα έχει όλα: παράνοια, επιληψία, μεγαλομανία, τάσεις αυτοκαταστροφής και οιδιπόδειο σύμπλεγμα (σκαρφαλώνει στα πόδια της μητέρας του όταν τον πιάνουν οι ημικρανίες).
Σπρωγμένος στο έγκλημα από μια δαιμονική μητέρα, την οποία λατρεύει παθολογικά, προδομένος από τη γυναίκα του και το μόνο άνθρωπο που πίστευε για φίλο του, ο Τζάρετ...Director: Raoul Walsh

Writers: Ivan Goff (screen play), Ben Roberts (screen play),
Stars: James Cagney, Virginia Mayo, Edmond O'Brien
Country: USA
Ήταν πάνω από μία δεκαετία από τότε που ο κινηματογράφος είχε δείξει τους πραγματικούς γκάνγκστερ. Η επιβολή του Κώδικα Παραγωγής, το 1934, κατάφερε να ταλαιπωρήσει πολλούς κινηματογραφιστές, ενώ τίποτε που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αντεθνικό, όπως το έγκλημα, δεν επιτράπηκε στις αμερικάνικες οθόνες κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Όλο και περισσότερο το εύπορο κοινό δεν ήθελε να γίνεται υπενθύμιση της εποχής της απαγόρευσης και, κατά συνέπεια, η ίδια η φύση των ταινιών του εγκλήματος άλλαξε. Έτσι ο James Cagney είχε αποφασίσει να σπάσει αυτή την τάση και επέστρεψε στις γκανγκστερικές ταινίες στα μέσα της δεκαετίας, του1949. Συνυπόγραψε με τη Warner Brothers και αποφάσισε να μιλήσει με το Raoul Walsh για την ταινία «White heat».
O Walsh ήθελε να βγάλει τον Cagney από τα οικεία στοιχεία του και να κάνει μία νέα εκδοχή του ουέστερν, παρά μία ταινία παλαιομοδίτικη. Οι σεναριογράφοι Ivan Goff και Ben Roberts ενδιαφέρονταν περισσότερο για την ψυχολογία των ψυχωτικών. Έτσι, προσπάθησαν να απεικονίσουν τον Cody Jarrett ως μεγαλομανή καταδικασμένο από τις δικές του αποτυχίες.
Η έμπνευση για την ιστορία τους ήταν η Ma Barker, απαλλαγμένη απ’τη βίαιη μοχθηρία των τεσσάρων γιων της. Μέσα σ’αυτό το σύμπλεγμα έπαιζε το οιδιπόδειο, η πνευματική καθυστέρηση του ενός απ’αυτούς, περισσότερο είχαμε να κάνουμε μ’ένα θύμα της «μοίρας». Η βία είναι ζωντανή, αναφέρεται σ’αυτό που υπήρχε στην αμερικάνικη κοινωνία, στις περισσότερες οικογένειες, όπως και σ’αυτή του πρωταγωνιστή.

Ο θεατής την εισπράττει με τέτοιο τρόπο που μερικές φορές δεν αντέχει, όπως ο Cagney δεν άντεξε να δει την ταινία. Γροθιά στο στομάχι μίας κοινωνίας που νοσούσε, αλλά δεν ήθελε να δει την πληγή της, πολύ περισσότερο να τη θεραπεύσει.